Biografie
Bekijk hieronder mijn biografie.
Ik ben Gwen van Rosmalen geboren in Venlo op 26 Juli 1980. Als dochter van oud profvoetballer Ger van Rosmalen “loopt” sport als een rode draad door mijn leven. Hardlopen was mijn lust en mijn leven, regelmatig deed ik mee aan hardloopwedstrijden.
Op mijn 28e had ik het helemaal voor elkaar. Een leuke baan als intercedente, een mooi huis en altijd sporten in mijn vrije tijd. Tot ik in 2009 maandenlang last kreeg van knallende hoofdpijn en tintelingen in mijn vingers. Artsen konden in eerste instantie niets vinden. Tot ik op 5 juli 2009 warrig wakker werd met een knallende hoofdpijn. Een herseninfarct als gevolg van een ontsteking in een bloedvat bleek in het ziekenhuis.
Na mijn herseninfarct was ik verdwaald in de tijd. Ik kon geen kloklezen had geen tijdsbesef. Ook had ik zichtverlies aan de buitenkant van mijn linkeroog. Daarmee zie ik 50 procent minder. Ik stond voor een lang en zwaar revalidatie proces in de Maartenskliniek in Nijmegen. Op afdeling F1B heb ik maanden lang al mijn energie gestoken in mijn herstel.
Op dinsdag 26 oktober 2010 veranderende mijn leven in een nachtmerrie. Op deze mooie herfstochtend fietste ik voor de zoveelste maal naar het ziekenhuis in Venlo. Nog 1 sessie en dan zit mijn complete revalidatie erop. Op weg naar deze laatste therapie gaat het op 100 meter voor het ziekenhuis gruwelijk mis. Een trucker slaat rechtsaf waar dat niet mag en ziet mij over het hoofd. Ik val en word meters meegesleurd. In het ziekenhuis constateren ze een gebroken rug. De echte klap volgt als ik hoor dat ik een lage, complete dwarslaesie heb (t10).
Nooit meer lopen, nooit meer rennen. In een klap je onafhankelijkheid kwijt en vallen al je toekomstdromen in duigen. Er volgen voor de tweede keer in 1 jaar zware maanden van intensieve revalidatie in de st. Maartenskliniek, waarin allerlei emoties de revue passeren; onbegrip, onmacht, woede en moedeloosheid. Met vallen en opstaan en met behulp van mijn onmiskenbare eigenschappen zoals positiviteit, wilskracht en vechtlust probeer ik mijn leven weer opnieuw invulling te geven en mezelf nieuwe doelen te stellen. Tijdens mijn maandenlange interne revalidatie in de St Maartenskliniek in Nijmegen ben ik in aanraking gekomen met mijn nieuwe passie; het handbiken. En 1 van mijn doelen voor 2012 is het beklimmen van de Col du Galibier in de Franse Alpen met een sporthandbike.
Voor de Galibier (2645 meter hoog), mijn eerste beklimming heb ik een half jaar getraind. Mensen zeiden dat ik niet wijs was. Waar begin je aan. Maar ik dacht; als Peter Meijs, mijn voorbeeld in het handbiken, het kan, dan kan ik het ook. De adrenaline gierde door mijn lichaam. Eenmaal bezig wilde ik niet opgeven. Van de omgeving heb ik amper iets gezien, mijn drive was boven te komen. De Galibier heb ik samen met onder andere mijn vader beklommen. Mooi om dat samen met hem te doen.
Bij een event van TEDx worden verschillende sprekers uitgenodigd om in maximaal 18 minuten "de presentatie van hun leven" te geven, over een bepaald gebied. Ik werd gevraagd om mijn levensverhaal te vertellen om mensen te inspireren en te motiveren.
Tijdens mijn revalidatie in de Maartenskliniek werd ik gevraagd om mee te doen met de handbikebattle. De naam geeft al aan dat dit evenement alle deelnemers uitdaagt: tijdens deze battle in het Kaunertal moeten handbikers meer dan 1000 hoogtemeters verdeeld over 20 kilometer lange gletsjerweg overbruggen. Door letterlijk een berg te overwinnen met de handbike leer je jezelf nog beter kennen. In het dagelijks leven geeft deze ervaring je power om ook andere dromen na te streven. Je kan nl meer dan je denkt.
Ik heb vroeger vaak de Venloop gerend. Een fantastisch evenement in mijn eigen stad. Op het gebied van sfeer een fantastisch evenement. Mijn droom was om nog 1 keer over de finish te komen in mijn eigen stad tijdens de Venloop. In 2013 werd ik benaderd door de organisatie van de Venloop, die hadden via via lucht gekregen van deze droom. In maart 2014 kwam ik over de finish op de Parade. in 1 woord FANTASTISCH.
De marathon van Düsseldorf is een wegmarathon met een vlak parcours door delen van de stad met de finish aan de oever van de Rijn. De marathon gaat van start in de stromende regen. Het wegdek staat blank van de regen die met bakken uit de hemel valt. Het is daarom oppassen dat mijn wielen niet vast komen te zitten in de tramrails. Gezien de weersomstandigheden zijn het 42 zware kilometers. Met gevoelloze handen van de kou kom ik uiteindelijk als 2e over de eindstreep.
De handbike battle mag je normaal maar 1x aan meedoen, zodat iedereen een kans krijgt deze magnifieke ervaring te beleven. Echter werd ik gevraagd om ook dit jaar mee te gaan omdat er te weinig aanmeldingen waren. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Hoe mooi is het om samen met lotgenoten deze Gletsjer op te fietsen.
Zelfstandig autorijden geeft je een belangrijke vorm van vrijheid. Maar een standaard rijbewijs voldoet niet aan de eisen om in een aangepaste auto te mogen rijden. Daarom heb ik de afgelopen maanden meerdere rijlessen genomen om met handbesturing te rijden. Super blij dat ik mijn vrijheid weer terug heb en na 5 jaar weer te mogen rijden.
De Stelvio... de naam alleen al is genoeg reden om af te reizen naar Noord- Italië. Als er een beklimming is die iedere wielrenner echt gedaan moet hebben dan is het de Stelvio. De Stelvio is met zijn 2758 meter de hoogste pas in Italië, en is berucht om zijn 48 haarspeldbochten. De klim begint lichtjes omhoog, maar elke meter gaat het stijgingspercentage langzaam omhoog. Na het bos wordt de weg venijnig steil en wordt het fysiek en mentaal zwaarder. Je ziet in de verte hoog in de berg de haarspeldbochten die nog op je wachten. Kilometer na kilometer blijft het aanpoten. De steile beklimming en de ijle lucht nu je ruim boven de 2000 meter fietst begint zijn tol te eisen. Toch is het ondanks de inspanning erg bijzonder. De omgeving is werkelijk prachtig. Het iconische beeld van kronkelende weg omhoog, is iets wat de rest van je leven bijblijft!
Door eerst het herseninfarct en daarna het ongeluk hadden wij onze kinderwens even geparkeerd in de ijskast, om eerst ons eigen leven weer op de rit te krijgen. Wat heb je tenslotte een kind te bieden als je zelf het leven niet op de rit hebt. Na een dik jaar op de natuurlijke manier geprobeerd te hebben om zwanger te raken hebben we verschillende IVF klinieken in binnen en buitenland bezocht om onze grootste wens in vervulling te laten gaan. Een rollercoaster van emoties. Als je moeder wilt worden , staat alles in het teken voor dat ene doel. Je kunt het niet een beetje willen. Het is een soort oer-wens. Om je heen zie je veel dikke buiken en babyshowers. Je vraagt je af wanneer het onze tijd is. Je hebt er werkelijk alles voor over, maar de onzekerheid is moordend. Misschien moet je het loslaten... die zin hebben we vaak gehoord. Na 5 jaar vijf jaar geprobeerd te hebben deze droom te verwezenlijken, hebben we besloten om ons neer te leggen bij dit lot. Het beheerste te lang ons leven.
De Mont Ventoux is waarschijnlijk de beroemdste fietsberg van Europa. Dat is logisch want de klim van deze "reus van de Provence" is lang en steil maar vooral vol met historie. In totaal is hij 26 km lang met een hoogte van 1912meter. De eerste twee km tussen de akkers zijn relatief eenvoudig. Daarna stijgt het stijgingspercentage naar 8%. Daarna gaat het een aantal km geleidelijk omhoog en kan ik even op adem komen. Vanaf Chalet Reynard, is het klimmen geblazen. Het wordt steiler, en door het kale "maan" landschap heeft de zon vrij spel. De hitte was vanaf het asfalt goed voelbaar. Een kilometer voor de top staat het monument voor Tom Simpson. De Engelsman overleed, tijdens de tour de France van 1967, door een combinatie van doping en hitte. Even stoppen voor een foto voor in het fotoalbum. Ik maak mij klaar voor het laatste stukje. Niet dat het er nu makkelijker op wordt: gemiddelde stijging van bijna 10%. Dan sta je aan de top. De top van de kale reus waar mannen als Froome en Pantani ooit als eerste bovenkwamen.
Samen met andere handbike liefhebbers een heerlijke fietsvakantie waarin hygge (gezelligheid) centraal staat. In een ongedwongen sfeer met elkaar trainen en toeren in Noord Denenmarken in een prachtige omgeving.